دلبسته دنیا

دلبسته ی کفشهایم بودم.  کفش هایی که یادگار سال های نو جوانی ام بودند.

دلم نمی آمد دورشان بیندازم .هنوز همان ها را می پوشیدم .

اما کفش ها تنگ بودند و پایم را می زدند .

قدم از قدم اگر بر می داشتم زخمی تازه نصیبم می شد .

 سعی می کردم کمتر راه بروم زیرا که رفتن دردناک بود .

می نشستم و زانوهایم را بغل می گرفتم و می گفتم:چقدر همه چیز دردناک است.

چرا خانه ام کوچک است و شهرم و دنیایم

می نشستم و می گفتم : زندگیم بوی ملالت می دهد و تکرار.

می نشستم و می گفتم:خوشبختی تنها یک دروغ قدیمی است.

می نشستم و به خاطر تنگی کفشهایم جایی نمیرفتم .

قدم از قدم بر نمیداشتم .. می گفتم و می گفتم !!!

   پارسایی از کنارم رد شد .

عجب ! پارسا پا برهنه بود و کفشی بر پا نداشت

مرا که دید لبخندی زد و گفت: خوشبختی دروغ نیست .

اما شاید تو خوشبخت نشوی زیرا خوشبختی خطر کردن است .

و زیباترین خطر..... از دست دادن .

 تا تو به این کفش های تنگ آویخته ای ....برایت دنیا کوچک است و زندگی ملال آور

جرات کن و کفش تازه به پا کن.شجاع باش و باور کن که بزرگتر شده ای

رو به پارسا کردم ، پوزخندی زدم و گفتم :

اگر راست می گویی پس خودت چرا کفش تازه به پا نمی کنی تا پا برهنه نباشی؟

پارسا فروتنانه خندید و پاسخ داد :من مسافرم و تاوان هر سفرم کفشی بود .

که هر بار که از سفر برگشتم تنگ شده بود و

پس هر بار دانستم که قدری بزرگتر شده ام.

هزاران جاده را پیمودم و هزارها پای افزار را دور انداختم .

تا فهمیدم بزرگ شدن بهایی دارد که باید آن را پرداخت.

حالا دیگر هیچ کفشی اندازه ی من نیست...