نصایحى این چنین در قالب شعر را انقدر تکرار کنیم ، تا ملکه ذهنمان شود.

یادمان باشد این جملات حاصل زندگى انسانهاى با شعورى است،

 که عمرشان را براى یافتن خوشبختى صرف کردند، و فشرده ان را برایگان براى ما باقى گذاشتند ،

تا زندگى با ارزش خود را قدر بدانیم.

نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی...

به حباب نگران لب یک رود قسم،

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،

غصه هم می گذرد،

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...

لحظه ها عریانند.

به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز.