ندای زندگی

اینجا خانه مجازی من است. از این به بعد مطالبی در مورد تغییر نگاهمان به زندگی خواهم نوشت.

ندای زندگی

اینجا خانه مجازی من است. از این به بعد مطالبی در مورد تغییر نگاهمان به زندگی خواهم نوشت.

معرفت روباهی که از شرم دوستانش سکته کرد


نامش اصغر درخشان است، هفت سالی می‌شود که می‌شناسمش. 

نخستین بار در ارتفاعات بالادست تنگ زندان 

واقع در شمال منطقه حفاظت شده سبزکوه دیدمش 
 او یکی از محیط‌بان‌های پاسگاه چهارتاق در جنب ناغان بود؛ 

محیط‌بانی که افتخار می‌کند به رسالتی که برعهده گرفته است 

چندی پیش دوباره او را دیدم،

 اینبار در کنار زاینده رود و در نزدیکی‌های منطقه حفاظت شده شیدا

برایم داستانی را تعریف کرد که تکانم داد و اشک از چشمانم جاری ساخت … 

قرار است یک گروه فیلمساز، ماجرایی را که او دیده است،

 تبدیل به یک فیلم کند  اما تا آن زمان، فکر می‌کنم 

کمترین قدردانی از او و از روح بلند آن روباه شیدا، 

آن است که شما خوبان روزگار و مخاطبان عزیز دل‌نوشته‌هایم را هم از آن آگاه کنم.

خواهشم این است که شما هم پس از خواندن این داستان،

 آن را با دوستانی که بیشتر دوست‌شان دارید، به اشتراک نهید 

تا ایرانیان بیشتری بدانند که یک حیوان، یک روباه هم ممکن است 

چنان در برابر هم‌نوعانش شرمنده و خجالت‌زده و شرمسار شود

 که نتواند به زندگی برگردد و تمام کند 

اصغر می‌گوید: روزی که مشغول گشت زنی در منطقه حفاظت شده شیدا بوده است، متوجه انباشت مقداری لاشه مرغ می‌شود که احتمالاً از طریق مرغداری‌های محل و پنهانی در آن ناحیه تخلیه شده بودند. وی می‌گوید: در همان لحظه که می‌خواستم به سمت لاشه‌ها حرکت کنم، دیدم یک روباه به سرعت به سمت آنها رفته و می‌کوشد تا لاشه‌ها را استتار کند و سپس از منطقه دور می‌شود … اصغر هم بلافاصله خود را به محل استتار رسانده و جای مرغ‌ها را عوض می‌کند 
از او می‌پرسم: چرا این کار را کردی؟ می‌گوید: می‌خواستم ببینم آیا واقعاً آنقدر که می‌گویند: روباه‌ها باهوش هستند، درست است یا خیر؟
خلاصه اصغر گوشه‌ای کمین می‌کند تا روباه دوباره برگردد … منتها اینبار با کمال تعجب، در‌مییابد که روباه قصه‌ی ما تنها نیست و با خود چند روباه دیگر را هم آورده است. آنها اما هر چه می‌گردند، لاشه مرغ‌ها را نمییابند  تا سرانجام، همه‌ی روباه‌ها خسته شده و به دور روباه اصلی، حلقه می‌زنند 
اصغر می‌گوید: آنچه که داشتم می‌دیدم، برایم باورکردنی نبود و اگر با چشم خودم نمی‌دیدم، امکان نداشت که قبول کنم … زیرا روباهی که در مرکز حلقه ایستاده بود، نخست به تک تک روباه‌ها نگاه کرد و آنگاه، ناگهان مانند یک لاشه بر زمین افتاد و بی‌حرکت ماند 
اصغر خود را بلافاصله به محل رساند که سبب شد تا دیگر روباه‌ها منطقه را ترک کنند … اما به این نتیجه رسید که حقیقتاً انگار روباه مرده است! او حتا به سرعت دامپزشک منطقه، آقای دکتر تراکنه را هم خبر کرد؛ اما او نیز نتوانست کاری بکند … زیرا واقعاً روباه مرده بود … حیرت‌انگیزتر آن که پس از معاینه و کالبدشکافی لاشه حیوان، معلوم شد که روباه قصه ما در اثر ایست قلبی، جانش را از دست داده است!

آری … روباه‌ها هم ممکن است چنان در پیشگاه رفقای خود، احساس شرمساری و خجالت کنند که توان از دست داده و سکته کنند.
روباه شیدا، بی شک روباه بامرامی بود که دلش نمی‌خواست به تنهایی آن همه غذا را بخورد و برای همین رفقایش را خبر کرد … و بی‌شک، من اگر جای اصغر بودم، آن آزار را روا نمی‌داشتم و می‌گذاشتم تا آنها از آن غذا بی هیچ ترسی نوش جان کنند … اما عملکرد اصغر سبب شد تا دریچه‌ای دیگر به سوی جهان حیوانات گشوده شود و ما دریابیم که چه قوانین و سلوکی در بین آنها جاری است 
روباه‌ها، انگار جوانمردی و رفاقت و مرام و شرمندگی را خوب می‌فهمند؛ باید به آنها احترام نهاد و این جوانمردانه نیست تا عده‌‌ای سنگدل به نام شکارچی، این حیوانات محترم را نامحترمانه آزار رسانند و یا حتا هدف گلوله مرگبار خود قرار دهند.


دوستان من: ماجرای این روباه بامرام و شیدا را تا می‌توانید انتشار دهید،

 

 شاید سبب شود که یک شکارچی برای همیشه تفنگش را به دیوار منزلش آویزان کند.

 

و بالاتر از آن انسان ها یاد بگیرند تنها خودشان را نبینند و به فکر هم نوعان دیگر خود هم

 

باشند

نظرات 2 + ارسال نظر
فریناز سه‌شنبه 18 مهر‌ماه سال 1391 ساعت 06:50 ب.ظ

روباها هم دل دارن پس

جالب بود
ولی اون که یه حیوونه! چطوری آخه ایست قلبی کرده

ولی یک جاندار است باید بدونیم قلب آنها از ما با احساس تر است باورت نمیشه اگر بگم ما سالها یک سگ داشتیم باورت نمیشه ما حیاط خیلی بزرگ داشتیم این حیوان وابستگی زیادی به ما داشت روزی که ما منزل خود را ترک کردیم و به آپارتمان رفتیم به اجبار سگ را به همسایه دادیم
و آنقدر این سگ ناله میکرد آنرا به یک خانواده دیگه سپرد و بعدها شنیدم جنون گرفت و از خانه رفت و دیگه بازنگشت واقعا حیوانها احساس دارند

فریناز چهارشنبه 19 مهر‌ماه سال 1391 ساعت 07:21 ب.ظ

وااااااااای
جدی؟

از حیوونا همیشه می ترسیدم
واسه همینم هیچ وقت دوستشون نداشتم

عزیزم ولی بعضی از حیوانها معرفتشون خیلی زیاد است

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد